Een reis naar Canada met een toefje Amerika+film

Als je dan toch die kant opgaat dan…. Met die toon begon de planning van onze reis naar Canada met vooraf dus korte familie bezoeken in California en Oregon. We kijken er nu dankbaar op terug voor we aan de ‘hoofdmaaltijd’ van drie weken Canada begonnen. Een mooie ervaring van een wijds land waar op een kilometertje meer of minder niet gekeken wordt. Zeker niet op een dollar.  Want de doorsnee Canadees en Amerikaan is voor zijn boodschappen significant meer geld kwijt dan wij bij Frits en Appie betalen. Of hebben ze ons verwend? Canada was geweldig een expositie van mooie momenten. Riemen los we gaan beginnen.

Door: Peter Kuijpers

We vlogen op 23 mei met de KLM 787-10 Dreamliner van Amsterdam naar Los Angeles LAX. In een periode dat er met regelmaat turbulentiegewonden vielen hadden wij een rimpelloze vlucht. Huurauto afhalen en snel de jetlag verwerken op ons verblijfadres in Whittier Los Angeles. Eigenaresse Martha begroette ons persoonlijk. Ze was Nederlandse van geboorte, maar was twee jaar toen ze met haar ouders in Amerika arriveerde. De volgende dag reden we na het ontbijt naar Whittier Boulevard waar in een van de zijstraten volle neef Henk Kuijpers woont samen met zijn Amerikaanse vrouw Patricia. Voor in de tuin prijkt altijd de Hollandse molen die nog door vader Tiny Kuijpers is gemaakt. Henk en zijn broer Willy, waar hij nog amper contact mee heeft, zijn de nog enige overlevenden van het in 1959 geëmigreerde gezin destijds naar het nabije Pico Rivera. Het werd geen feestelijk weerzien. Henk gesloopt door zijn vele operaties was sterk vermagerd, zijn vrouw Patricia herkende ik niet meer. Ze was eveneens sterk vermagerd en dat was schrikken. Van het eens zo mooie en vrolijke Rubensmeisje was weinig meer over. Toch hebben we die dag mooie herinneringen opgehaald en Henk had lekker gekookt. Hij vertelde nog vol trots over zijn tuin en terecht die lag er als gebruikelijk 18- karaats bij. De volgende dag zijn Hettie mijn vriendin en ik naar het strand in Santa Monica gegaan voor een heerlijke dag uitwaaien en bekomen van de schrik. Een wandeling over het goudgele strand en een bezoek aan de beroemde pier. Opvallend daar de vele grond-eekhorens en we verbaasde ons over een spookauto  zonder chauffeur van Uber. We zijn de volgende morgen weer teruggegaan naar Henk en Patricia en met Henk naar een heerlijk steakhouse geweest. Patricia bleef op bed en was veel te vermoeid om mee te gaan.  De Black Angus, waar de medium rare steak smolt op je tong, maar toch, hij had nu plots een bijsmaak. Ook Henk wist dat het met zijn ‘Pattie’ niet goed ging en dit wel eens slecht af kon lopen. Hij kon zijn emoties maar amper onderdrukken. We hebben later die dag afscheid genomen waar een traantje vloeide. See you Peter, see you both stamelde Patty...

Update: We kregen inmiddels het bericht dat Patricia helaas op 19 juni is overleden t.g.v. nierfalen 

 
Henk links naast zijn molen nog door zijn vader gemaakt. Ik (Peter) mocht mee op de foto

Hettie op de Pier van Santa Monica LA - California

Oregon familieweerzien
Mijn vriendin Hettie komt uit een gezin van dertien kinderen. Een daarvan is Carla die met haar eigen gezin wegens het werk van haar man de halve wereld is over gereisd. Uiteindelijk wonen ze alweer jaren in Beaverton Portland. Ook daar hebben we een bezoek gebracht en was het 22 jaar geleden dat Hettie haar zus zag. Ook hier een rode draad met het Los Angeles verhaal omdat Carla haar man Chris onlangs overleed. Portland Oregon is een totaal andere omgeving dan Los Angeles. Het is wat rustieker en vooral veel groener. Op ons verblijf adres kregen we elke morgen bezoek van twee of drie jonge reeën. Totaal niet schuw wellicht gewend aan de rustige buurt.

Vv
Van links naar rechts: Carla met zus Hettie en dochter Iris

Oregon Holocaust Memorial

Multnomah Falls aan de Columbia rivier George
De eerste dag hebben we de mooie rozentuin: Royal Rosarian Garden in Washington park bezocht. Een prachtige natuurtuin waar we een maandje te vroeg waren en nog zeker 80% niet in bloei stond. Wel imposant daar het Oregon Holocaust Memorial met duizenden namen van joden die in de gaskamers door Hitler c.s werden vermoord. De volgende dag naar Cannon Beach strand. Een imposant breed strand met een weidse blik over de Noordelijke Stille Oceaan. Opvliegende pelikanen en veel meer strandvogels waar mijn povere vogelkennis me in de steek liet. Opvallend tussen de vele rotsen was de Haystack Rock. Een imposante steenmassa van 72 meter hoog en vermoedelijk meer dan 15 miljoen jaar oud. De monolithische rots is populair bij de toeristen. Hij is bij eb wandelend bereikbaar. Rondom de rots bevindt zich een prachtige biotoop van schelpen, vissen zeesterren , zeeanemonen , krabben en zeeslakken . Op de rots bevinden zich broedplaatsen voor zeevogels. Zeker ook voor de sterns en papegaaiduikers alleen de laatsten hebben we helaas niet waar kunnen nemen. De laatste dag brachten Iris en haar moeder ons naar de Multnomah Falls aan de Columbia rivier George in het nationaal park van de Scenic Area. Een 169 meter hoge waterval die een mooie bezienswaardigheid is. Je moet je wel vooraf aanmelden met een formulier dat je via het internet kunt downloaden. Met mooie wandelpaden en bij de oude hoge brug kunnen de camera’s naar hartenlust klikken. Aan ons bezoek aan Oregon begon een einde te komen. Toch nog een leuk slot met een bezoek aan de grootste boekwinkel van Amerika: Powell’s Books. Met honderdduizenden nieuwe en gebruikte boeken een verademing voor lezers en boekenwurmen om daar de dag door te brengen. Met maar liefst drie etages hoog in hartje centrum Portland een bijzonderheid. De dag daarop al bracht de Bombardier Dash 8-Q402 van Canada Air ons al naar Vancouver BC in Canada. Drie weken vol avontuur lagen pal voor ons.

Haystack Rock op Cannon Beach wordt bewaakt door vrijwillgers van een natuurvereniging

Multnomah Falls Columbia River George

Grootste boekwinkel van Amerika: Powell’s Books in Porland Origon.

Vancouver eindelijk daar
Om met de huurauto naar ons eerste verblijfadres in Vancouver te rijden lag de route dwars door de stad. Googel-maps gaf één grote rode file streep. Uiteindelijk in de buitenwijk van Vancouver aangekomen bij ons Airbnb huisje. De uitbater Aman verwelkomde ons. Een uiterst vriendelijke Iraniër die me deed herinneren aan voormalig trainer Amir Hasemi die ik via Kliksport heb leren kennen. Aman vertelde dat we niet moesten schrikken als we in de morgen een paar beren in de tuin zagen: “Deze beren komen in de zomer wel eens uit de bergen naar beneden, maar zijn heel schichtig. Als ze je zien lopen gaan ze vaak al weg. Ik woon hier al 22 jaar en leef nog steeds zoals je ziet” Overigens wij hebben in die vier dagen van ons verblijf geen beer gezien. De volgende morgen zijn we naar de mooie kuststreek van Ambleside in West Vancouver geweest. Mooi is dan de Lian Gates brug. Een oude grote hangbrug uit 1958. Verder wandelend langs de Burrard Inlet op de pier gekeken naar krabvissers met speciale netten gevuld met stukjes vlees. Maar eerst in het grote winkelcentrum mijn Canada telefoonkaartje gekocht. Zeker goedkoper dan in Nederland en koop ze vooral niet op de buitenlandse luchthavens dan betaal je een dikke prijs. De dag was nog niet om, dus ook nog naar de Cleveland dam gereden en opnieuw gewandeld. 12 kilometer gaf mijn Samsunghorloge aan voor die dag. Terug naar het appartementje. Hettie had lekker twee sudderlapjes gemaakt, wat een heerlijk slot van die dag was. Zondag alweer de laatste dag in Vancouver. Het regende heel de dag. Binnen blijven en een kaartje leggen en zelfs de door Aman genoemde beren kwamen niet. Dinsdag zou het beter worden.

Het heerlijke werkpaardje van Canadian Airlines  de Bombardier Dash 8-Q402 bracht ons van Portland naar Vancouver

D
De Clever Dam

De imposante Lian Gates hangbrug. met op de acherkant Vancouver

Vancouver Island daar ga je van houden
Om 6.30 uur naar de Horseshoe Bay vertrokken waar de ferry naar Vancouver Island al op ons lag te wachten. Een uur en drie kwartier duurde de overtocht op een rustige boot en dito zee. En nog een walvis gespot ook die zich kort langs de boot liet zien, maar daarna wegdook. Begonnen aan de 200 kilometer naar het verre Tofino een klein ‘Zandvoortje’ in het uiterste Noorden van dit eiland, pal aan de Noordelijke Stille Oceaan.

Klaar voor de overtocht naar Vancouver Island

Zalm en Forel
Vancouver Island is een groot en dunbevolkt eiland gelegen voor de kust van British Columbia. Het heeft een oppervlakte dat driekwart van Nederland zou kunnen bedekken. Vancouver Island heeft één van ‘s werelds beste ecosystemen met eindeloze regenwouden en moerassen. Maar ook de stranden, bergen en oceanen geven de ruimte aan een enorme variëteit van flora en fauna. Mooie plekken om walvissen te spotten. Maar zeker ook voor de vogelaars onder ons en het vissen op zalm en forel. Onderweg hebben we kaarten gekocht voor toegang op alle natuurparken in Canada waar je gratis mag parkeren en doorheen mag wandelen. In Tofino ontvangen door onze gastvrouw Blazena die ons vriendelijk aansprak met een Oost-Europees accent. Nog een wandeltocht gemaakt in het regenwoud van Tofino en in de avond een kleine dorpse wandeling waar we verrast werden door een avondbuitje. Als verzopen katten weer wat droogs aangetrokken en niet te laat gaan slapen. Volgens de boeken en beschrijvende lectuur over dit eiland heeft Vancouver Island een mild klimaat. De temperaturen aan de kust komen in de winter maar zelden onder de 0 graden. In de zomertijd wordt het nooit warmer dan 32 graden.  

De fraai aangelegde wandelpaden door het Vancouver Island regenwoud

De natuur is vaak zo ongerept met altijd wel verrassingen

Beren met watervallen en hoge sparren
Als je in Canada bent moet je op zoek naar de beren. Wij deden dat de volgende dag. Voor de grote en gevaarlijke Grizzlyberen moet je in het oosten zijn in het stroomgebied van de Campbell River. Peter Noy uit Uden is naar ze opzoek gegaan en heeft daar een leuk filmpje van op You-Tube staan link. Wij kozen in Tofino voor de zwarte beer met een wat vriendelijker karakter, alhoewel nooit te vertrouwen. Overal in Canada kun je lezen hoe te handelen mocht je zulk een beer tegenkomen. Maak je groot steek je handen in de lucht en maak lawaai. Nooit hard weglopen dat is zinloos. We zagen tijdens onze boottocht na twintig minuten varen een vijftal beren waarvan een met drie jonkies. De camera’s klikten volop want je kunt ze maar beter op een eiland zien dan dat je dat overkomt op de weg. De volgende dag nog een natuurwandeling gemaakt in het mooie regenwoud. Met een afstand van 206 kilometer voor de boeg door naar Nanaimo op de Westkust. Onderweg gestopt bij de Cathedral Grove - MacMillan Provincial park. De geweldige imposante Douglas sparren doen je denken aan de Kauri-bomen in Nieuw Zeeland. De grootste is 800 jaar oud en heeft een omvang van negen meter en is 76 meter hoog. Het bord met beschrijving geeft de Scheve Toren van Pisa , die kleiner is, als referentiekader. Voor de Veghelaren onder ons net niet zo hoog als de Lambertuskerk die 80 meter wordt gegeven.

Moederbeer met welpen die gemiddeld 2,5 jaar bij hun moeder blijven

Cathedral Grove - MacMillan Provincial park. De geweldige imposante Douglas sparren

De boathouses van de familie Finlayson
Later natuurlijk nog een stop gemaakt bij de prachtige waterval: Little Qualicum Falls in het Provincial Park. Hij deed me ook weer denken aan de Huka Falls aan het meer van Taupo in Nieuw Zeeland. Miljoenen liters zuurstofrijk water dat een blauwe schijn heeft door de hoeveelheid zuurstofbelletjes die de waterval met grote slagkracht provoceert.  Later op de middag aangekomen in Nanaimo in een leuk pensionnetje dat er gelikt uitzag. Volgens mijn vriendin het mooiste tot nu tot en ook nog het goedkoopste. Op tien minuten rijden van de pont naar Vancouver. Onze laatste dag op Vancouver Island zijn we begonnen met een boswandeling naar het aparte strand van Robert Memorial Park op 15 kilometer van Nainomo. Na een korte wandeling genoten van het robuuste strand met aparte stenen en een eenzame Rhodesian Ridgeback dame die ons kwam begroeten. De lunch hebben we genoten in het Neck Point Park met uitzicht op de boathouses van de familie Finlayson op het schiereilandje de Pipers Langoon . De familie schreef historie met de walvisvangst van 1919 tot de begin jaren vijftig. Volgens de tekstborden op het park worden de boathouses nog steeds bewoond met nakomelingen van deze niet onbekende en roemruchte familie. In de avond nog even naar het pittoreske haventje gelopen van Nainomi de laatste avond op het zo fraaie Vancouver Island.

Een merkwaardige rotsenformatie op Vancouver Island

The boathouses van de familie Finlayson op het schiereilandje de Pipers Langoon

Stanly Park gezellig rondje van 12 kilometer
Vanmorgen met de Ferry vertrokken vanuit Vancouver Island. Bijna twee uur varen terug naar de Horseshoebay. Onderweg leuke gesprekken gevoerd met leeftijdgenoten. Canadezen die op de weg terug waren net als wij naar het vaste land. De tijd vloog voorbij. Onze uitgestelde plannen toch nog gestalte gegeven: de wandeltocht op Stanley Park. Wij maakte een ommetje van 12 kilometer langs mooie objecten waaronder het park met imposante totempalen en fraaie vergezichten. Het grootste gedeelte liep langs de Burrard inlet met in de nabijheid de imposante Lian Gates hangbrug. Een indrukwekkend bouwwerk dat in 1939 werd voltooid. De lengte is 1,8 kilometer en verbindt de stad Vancouver met het Noordelijk gedeelte van de stad. Schepen tot 61 meter hoogte die op de Burrard inlet varen kunnen probleemloos onder de brug door. Overigens om op Vancouver Island te komen wordt er ook met een paar watervliegtuigen een regelmatige lijndienst onderhouden met Vancouver Island. Behoorlijk vermoeid door de pittige wandeling onze Outlander toch maar richting Whistler gezet. Om even na zessen parkeerde we de auto voor ons hotel. Boodschappen gedaan niet lang daarna behoorlijk vermoeid in slaap gevallen.

De imposante Lian Gates hangbrug. Een indrukwekkend bouwwerk uit 1939

Het Stanley Park met mooie totempalen die de Indianencultuur in beeld brengen

Whistler doet je aan Oostenrijk denken
Alles in dit kleine stadje draait om wintersport. Whistler wordt omgeven door hoge bergtoppen bedekt met sneeuw. De mooie pistes zijn inmiddels groen en lijken te smachten naar de eerste sneeuwvlokken. Die gaan pas in november een serieus karakter krijgen. In 2010 was Whistler co-host van de Olympische spelen in Vancouver. Diverse onderdelen werden hier afgewerkt onder anderen op het fraaie Whistler Sliding Centre waar op de flanken van de Fitzsimmons Creekvallei een Bobslee, Skeleton en rodelbaan ligt. In Whistler valt elk jaar behoorlijk wat sneeuw, maar in de zomer zijn het de mountainbikers die naar dit pittoreske stadje komen. Vooral de bekende route 99 is een populaire track waar je tevens idyllische plaatjes kan schieten. De witte bergtoppen, die een fel contrast vormen met de kraakheldere meren en riviertjes, blijven uniek. De laatste dag in Whistler naar het Lost Lake een kraakhelder meertje waar ook wat zwemmers waren en mensen die hun hond uitlieten, waarvan sommigen in het water. Mooi relaxed rondje met op de achtergrond opnieuw de besneeuwde bergtoppen. De voormiddag afgesloten met een bezoek aan de Rainbow Falls. Een voor mij meer dan pittige klim naar het punt waar het riviertje zich met donderend geweld naar beneden laat storten. Echt een prachtig gezicht en je kan erg dicht bij de waterval komen. Onder, weer terug bij de auto, troffen we een man met zijn vrouw of vriendin. Hij zei: “ken Nederland wel een beetje heb zelfs een Hollandse naam, ik heet Kuypers” …wauw die was verrast toen ik hem mijn kaartje gaf. De middag wat rustig besteed. Geld gepind en nog wat boodschappen ingeslagen. Het was overigens prachtig weer die dag met een temperatuur van 26 graden op het warme Olympisch pleintje met natuurlijk foto’s van de Olympische ringen. In de avond de reis voor morgen wat ingelezen. Voor ons liggen 312 kilometers die ons naar Kamloops gaan brengen.

De Olympische Bobslee, Skeleton en rodelbaan in Whistler

Vanzelfsprekend een foto bij de beroemde ringen in Whistler dat co-host was van de Olympische spelen in Vancouver

Kamloops zeker niet saai
Vanmorgen uit Whistler vertrokken met 312 kilometer voor de boeg. Dat is ongeveer de afstand van Groningen naar Brussel. En dan niet over snelle A-wegen, maar prima trajecten door het Canadese berglandschap dat blijft imponeren. Vanzelfsprekend gestopt, na diverse adviezen, bij de Nairn Falls. Een redelijk begaanbare pas van een kleine twee kilometer is te doen. We liepen op met een Spaans stel waarvan de man geen Engels sprak. Dus in mijn beste Spaans met hem gekeuveld. De dame vond het wel prettig en minder gevaarlijk voor beren als je met vieren loopt. We hadden onderling niet afgesproken wie dan de eerste prooi zou zijn, waar ik wel aan had gedacht. Moest hierbij ook nog even aan de Dodenrit van Drs P. denken. We kwamen gelukkig ongeschonden boven. Werkelijk een prachtige waterval van grote kracht. Daarna doorgereden naar ons Airbnb onderkomen in Kamloops. We waren in Kamloops maar één dag en twee nachten. Eerlijk gezegd is dat ook wel voldoende. In de morgen naar de stad gereden en mooie Murals (muurschilderingen) bekeken echt prachtig. Het is de Back Art Alley Tour. Je kunt hem op internet opzoeken. De meesten aan de achterkant van Hotels, winkels of gebouwen. Heel leuk bedacht en heel verfrissend. Jammer dat er vaak auto’s voor stonden geparkeerd. In de middag hadden we een bezoek aan BC Wildlife Park gepland. Achteraf geen geweldig idee. De entree was slechts 13 euro, dus daar mochten we niets van zeggen. De opzet van het park is te prijzen. Geen dieren uit de natuur achter een hek te plaatsen. Dieren die je daar ziet zijn gehandicapt of slecht ziend. Het is een opvang voor dieren. Als ze eventueel herstellen gaan ze weer terug de natuur in. Er zijn bijvoorbeeld drie grote Amerikaanse Adelaars die in het verkeer gewond zijn geraakt en niet meer kunnen vliegen, dus vleugellam zijn. Zwarte beren en grizzly beren die of doof of slecht ziende zijn door allerlei oorzaken. Na wat vosjes, uilen en wolven uiteindelijk teruggereden naar ons verblijf adres in een buitenwijk van Kamloops. Hierbij ons afvragend of we nou iets geweldigs hadden gemist als we in ons huisje waren gebleven. Zeker onderweg, want we zagen nog een trein van bijna een kilometer getrokken door drie locomotieven. Een voorop één in de midden en één aan de staart. Erg spectaculair. De natuur hier is totaal anders dan bijvoorbeeld in Whistler. Het is hier droger en de niet al te hoge bergen hebben maar een karige begroeiing. Morgen naar Clearwater.

Watervallen blijven imponeren alleen je moet het zelf zien

De mooie muurschilderingen (murals) in Kamploops

Rustige dag met fantastisch einde in Clearwater
Het was op de teller ‘slechts’ 200 kilometer en voor onze begrippen een redelijke afstand naar Wels Gray Provincial Park. Veertig kilometer voorbij Clearwater onze uiteindelijke bestemming. We waren onderweg naar diverse watervallen en gigantisch diepe ravijnen. Tegenvaller was dat Helmcken Fall wegens werkzaamheden was afgesloten. Toch die middag mooie en wilde waterwonderen gezien. Allereerst over de houten brug van de Murtle River met zicht op de Dawson fall. Kort hierna hebben we de waterval nog beter bekeken door vanaf het parkeerterrein een stukje op te lopen. Een donderend geluid van velen miljoenen liters water was aanraakbaar. Smetje waren de velen steekmuggen. Etters die mij en Hettie continu zochten als gewilde objecten. Maar verderop kwam het hoogte punt van de dag. Eigenlijk had hij ingeluid moeten worden met tromgeroffel. Zo prachtig, zo mooi de: Spahats Canyon, een kloof van 300 meter diep!! Bijna viermaal de Sint Lambertus kerk in Veghel op elkaar gestapeld. Een geul uitgesleten in de lavabodem door een gletsjerstroom van smeltwater met grint dat 10.000 jaar geleden plaatsvond. Nu is het de Spahats rivier die met een val van honderden meters het dal in kleddert. “De wal waarop u nu staat werd opgetild door een continu stapeling van lavastromen en een prachtige 300 meter diepe kloof te zien geeft.” Meldt het tekstbord aan de rand van het ravijn. Een juweeltje, zondermeer.

De: Spahats Canyon, een kloof van 300 meter diep

De: diepe kloof van de Spahats Canyon, 

Kilometers vreten naar Hinton
Om half acht vetrokken vanuit Clearwater richting Jasper en Hinton. Een tocht van bijna 400 kilometer over prima begaanbare wegen. Het eerste gedeelte door een vlak landschap wat later overging in een meer bergachtig landschap. Halverwege gestopt bij de waterval op Reaguard Falls op B.C. Parks. Echt opnieuw (we krijgen er maar geen genoeg van) een spectaculair tafereel. En zo lekker dichtbij. Je kan het donderende water en de stroomopwaarts gaande zalmen bijna aanraken. Prima verzorgd door mooie trappen en uitzichtpunten. Onze meegebrachte lunch was bij Mount Robson met 3954 meter de hoogste berg in de Canadese Rocky Mountains. In het bezoekerscentrum, met een prachtig uitzicht op Mount Robson, ligt alle informatie over deze besneeuwde reus voorhanden. Jasper achter ons gelaten en door naar ons verblijf in Hinton. De weg er naartoe liep dwars door het Jasper Nationaal Park waar je toegangskaarten voor moet hebben. Die hadden wij al op Vancouver eiland gekocht en gelden gedurende een jaar voor alle nationale parken in Canada. Het is een adembenemende route langs spookachtige berglandschappen en kraakheldere meren. Soms in de mooiste pastelkleuren door invloeden van bergschaduwen of de luchten boven ons. Een moederbeer waargenomen met kind en nog twee grazende herten. Wat een heerlijke dag ondanks de lange afstand.

Het machtige water van de  Reaguard Falls op B.C. Parks

Poseren voor mount Robson met 3954 meter de hoogste berg in de Canadese Rocky Mountains.

spookachtige berglandschappen in het Jasper nationaal park

Doorpakken in Jasper Nationaal Park
‘Vroeg opstaan want dan zie je pas wilde dieren’ Met dat advies in de vroege morgen iets na zevenen aangereden. Uiteindelijk geen beer gezien. Toch zou het een mooie dag worden. Opnieuw, want we hadden er al een paar achter ons gelaten. Ons doel was de Maligne Canyon die met zijn 55 meter diepte een ‘must see’ object is. Deze Canyon is in de afgelopen 11000 jaar door de Maligne rivier uitgeslepen in de kalksteen rotsen. Er loopt een pad langs met daarover zes bruggen. Een prachtige tocht om te lopen over veilig aangelegde paden die wel snel de diepte ingaan. De Belgische Jezuïeten pater De Smet is de naamgever van deze canyon. Hij kon in 1846 maar geen brug kon vinden die hem over de soms heel smalle kloof heen kon helpen. Volgens de omschrijving is de kloof op sommige plekken zo smal dat er een eekhoorn overheen kan springen. Onderweg naar het Maligne meer nog gestopt bij een paar grazende Rocky Mountains Elken. En bij een broedende Amerikaanse adelaar wel op ruime afstand. Hij had zijn nest in de top van een dode dennenboom. Een mooie stop was die zeker bij het Medicine meer waar we spelende Berg-marmotten konden filmen en fotograferen. Heel mooi en zeker niet schuw die dieren.

Een 
V.l.n.r: Een bergmarmot, grazende Elk, een broedende Amerkaanse adelaar en neerstortend beekje. 

Deze Canyon is in de afgelopen 11000 jaar door de Maligne rivier uitgeslepen in de kalksteen rotsen

Poutine-maaltijd
Het Maligne meer is vrij toeristisch met mooie uitzichten op de besneeuwde bergreuzen. Een rondtocht met de boot over het meer zou gekund hebben, maar meer als wij van de wal af zagen was, voor degenen die aan boord stapten, volgens ons niet beter dan ons riante uitzicht vanaf de kant. In het paviljoen koffie- en theegedronken. Ons culinair hoogtepunt was uiteindelijk de streekgebonden en beruchte poutine-maaltijd. Slechts één portie besteld. Niet uit Hollandse zuinigheid, maar we wilden geen risico lopen. Het smaakte niet slecht maar niet echt warm. Erg vergelijkbaar met het oer Hollandse ‘Frietje moeilijk of Kapsalon.’ Op de weg terug bij de Maligne Canyon nog kort gestopt bij brug zes de laatste van de serie bruggen die de Maligne kloof overlappen. Daarna voor de rust naar Jasper vertrokken. Klein stadje met een gezellig centrum. Heerlijk buiten op het bankje koffiegedronken en gekeuveld met allerlei mensen en passanten. Prachtig en ieder heeft dan wel zijn eigen verhaal. Op de terugweg naar ons huisje nog Bighoren schapen gezien. Ze lagen lekker lui langs de weg te grazen.

Het beruchte Canadese 'frietje moeilijk of kapstok' de beruchte poutine-maaltijd

Bevers speuren in Hinton
De laatste volle dag in Hinton. Eindelijk iets ingevuld wat we beiden allang op de bucketlist hadden staan: Het aanschouwen van de Bever. En dan bedoel ik niet die epische zaalvoetballer en zanger die ik meer dan wie ook op mijn massage bank heb gehad als welke andere speler ook. Nee we bedoelen de echte bever een van de grootste knaagdieren op deze wereld. Vredelievend en kent amper vijanden. Overdag slapend in zijn burcht en in de late avond tot de vroege ochtend druk bezig met knagen. In Nederland denkt mijn vriendin er in de verte een gezien te hebben want ze komen dicht bij onze habitat op de Aa ruim voor. Maar het kan ook een muskusrat zijn geweest die wel vergelijkingen hebben. Wij werden in Hinton op de vroege morgen, met een temperatuur van 1 graadje boven nul, blij verrast. We zagen er drie die zwemmend, soms met de mond vol spullen, aan ons voorbij kwamen. Missie geslaagd en niet voor niets vroeg opgestaan.

 
In alle vroegte bevers spotten en dat lukte om 05.30. Excuses voor de matige kwaliteit foto's gemaakt met mijn Samsung S23. Rechts onder een nieuwsgierige Epauletspreeuw 

Wat moet je nou? Wij zijn met meer!

Toch maar weer die waterval
Geef toe dat u hier wellicht enig cynisme in bespeurd, maar ik bedoel juist het tegendeel. Watervallen zijn natuurwonderen van vaak miljoenen jaren oud, gecomponeerd door de natuur. Je moet ze wel echter zelf aanschouwen. De foto’s en flimpjes zijn vaak prachtig, maar kunnen bij benadering niet de werkelijkheid tonen. De zevende tijdens onze reis was de Athabasca fall. Opnieuw een spectaculaire waterval die zich met veel geweld twaalf meter dieper in de kloof laat kletteren. Opmerkelijk de waarschuwing om niet over het hek te klimmen. De tekst is keihard, maar o zo duidelijk: “Bijna elk jaar is er wel iemand die het waagt om over het hek te klimmen en dan via de altijd gladde stenen in het water belandt. In het ijskoude water en door de val bent u kansloos. Als ‘geruststelling’ onze hulpdiensten pikken u in het meer weer op, echter nog nooit hebben we daar iemand levend uit kunnen halen.” Duidelijk dus. Ik zag op een van de tekstborden een veel mooier bericht een gedicht:

Geluid en stromingen
Hier in een woede van geluid en spatwater.
Ontmoeten de kracht van brullend water en een trillende aarde elkaar.
Echo’s van een tijdloze strijd bestormen onze zintuigen.

Het park is ook voor mensen die slecht ter been zijn goed te doen. Prima paden met veel tekstborden en schone toiletten. Morgen vertrekken we weer met Dead Mans’s flats (396 km) als eindbestemming.

De de Athabasca fall BLIJF achter het hek en leef verder en geniet van al dit moois 

Banff en Dead Mans’s flats na een ijzige route
Om 8 uur precies vertrokken in Hinton. Goed en wel op weg nog een jonge zwarte beer gezien die ons wat meewarig aankeek toen we hem vanuit de auto portretteerde. Het regende licht en de bergen verhulde zich aanvankelijk in de wolken en mist. Op weg via de mooie Icefields Parkway als onderdeel van de Alberta Highway 93. Het traject is oogverblindend mooi. Hij brengt je langs veel natuurschoon in de Canadese Rocky Mountains, zoals canyons, gletsjers en rivieren. De ANWB gids meldt (wij beamen dat graag) dat het een van de mooiste bergwegen ter wereld is. Dwars door de Canadese Rockies.  Halverwege, tussen Jasper en Banff, ligt het grote Icefield Centre. Met tentoonstellingen diapresentaties en films die u alles vertellen over de Columbian Icefield gletsjer. Er is ook een hotel bij. Een enorme uitgestrekte ijstong van de mount Columbia de op een na hoogste berg van de rockies. Deze 350 meter dikke ijsvloer van 325 vierkante kilometers is een grote bron van smeltwater voor diverse rivieren. Je kan hem met een speciale bus bezoeken en betreden. Een prachtige ervaring en natuurlijk fotogenieke plekjes op 2500 meter hoogte op de sneeuw en ijsbodem waar jaarlijks wel tien meter sneeuw bijvalt. Wel verstandig om vooraf te boeken. Wij deden dat via de app van GetYourGuide. Overigens na afloop van het bezoek aan de gletsjer kan je nog een bezoek brengen aan de Glacier Skywalk. Door de glazen wanden en vloer krijg je een fantastisch uitzicht over de Sunwapta Valley op 300 meter hoogte. Je moet wel geen hoogtevrees hebben net als ik, dus sloeg hem over. Mijn vriendin nam mijn honneurs dapper waar.

Canadees vlagvertoon op bijna 3 km hoogte op de Columbian Icefield gletsjer bij -1 graden

+
IJzig maar wel heel mooi om te ervaren

Lake Louise of Lake Louise?
Dat dachten wij ook toen voor het eerst met deze namen werden geconfronteerd. Lake Louise is een meer, maar is ook een klein plaatsje niet ver van het bekende Lake Louise. Waarom ze beiden dezelfde naam hebben is niet bekend. De hoofdattractie uit deze tweespalt is natuurlijk het Lake of het Meer Louise. Een schitterende turquoise waterplas omringt door onder anderen de Victoriagletsjer en een heerlijk schilderachtig berglandschap. Mocht Vincent van Gogh ooit hier geweest zijn had hij ongetwijfeld zijn zonnebloemen en wuivende korenvelden graag kort ingeruild voor dit werkelijk idyllische plaatje. Het is ongetwijfeld de meest bezochte plek van de Rocky Mountains. Wil je het bezoeken luidt het advies ga vroeg want als de overigens ruime parkeerplekken vol raken gaat de boel op slot en wordt het wachten op een plekje. Er gaat in verband met wegwerkzaamheden (nu in 2024) ook een pendelbus met verschillende ophaalpunten. Je kan ook een kamer huren in het hotel: Chateau Lake Louise. De prijzen liggen rond de duizend euro per nacht exclusief ontbijt. Je hebt dan wél een riant uitzicht over Lake Louise vanuit je kamer. Verder kun je aan het meer kano’s huren en een rit rond of langs het meer maken met paarden. Het meer is niet aantrekkelijk voor zwemfanaten en is in de wintermaanden tot vaak eind mei met ijs bedekt. Warmer als een paar luttele graden wordt het nooit. Vanzelfsprekend zijn er nog prima wandelpaden. Naar Lake Agnes over 4 kilometer naar het bekende theehuis. Wél met een stijging van 385 meter. Of naar de Plain of the Six Glaciers een toch van 6 kilometer. Dit mooie en nogmaals schilderachtige plekje in het Banff Nationaal Park is een ‘Must See’  

 
Lake Louise wat een pracht

Zulk een plaatje ...geen tekst voorradig 

De rust van een Ghost Town naar het toerisme van Banff
We besloten tijdens het ontbijt om niet de geplande fietstocht te gaan maken. Bleek (bij nader speurwerk) gewoon een fietspad langs de snelweg te zijn van Canmore naar Banff over een afstand van 26 kilometer. We kregen een beter idee. Een bezoek aan het voormalige mijnstadje Bankhead ergens in de bergen bij Banff. Van het ooit zo sprankelende stadje, geëxploiteerd door de Canadian Pacific Railroad, resten alleen nog de ruïnes. Het stadje leverde steenkool voor CPR-locomotieven en Banff Springs Hotel-ketels. In 1905 nog een bruisend stadje waar winkels, hotels en zelfs scholen te vinden waren. Per jaar leverde de 300 mijnwerkers in Bankhead ruim 200 000  ton kolen af. Later werd het delven steeds moeilijker en bovendien daalde de kwaliteit van de steenkool dat soms tot gruis verpulverde. De mijn leek ten dode opgeschreven. In 1930 verbood de regering de houtkap en was de mijnbouw in Bankhead over en uit. Mensen verdwenen uit de spookstad en Bankhead werd een Ghost Town. Wij liepen er een uurtje doorheen. We waren de enige bezoekers in een serene rust. De tekstborden geven een prima verhaal en zeker de moeite waard om je auto daar eens te parkeren. Het is er nooit erg druk. Later in de middag in Banff, op de Zuidoever van de Bow rivier, het mooie Buffalo Nations Luxton museum bezocht. Het verhaal over de vroegere bewoners van deze streek: de Prairie-indianen. Mooie videopresentaties, kleding en levendige opstellingen hoe de indianen leefden en vochten in die tijd. Later gingen ze handeldrijven met de westerlingen die hun totaal nieuwe dingen brachten onder anderen wapens en kleding maar ook ziektes en alcohol. Tot slot nog een heerlijke lunch gebruikt in de stad bij het grote aanbod van culinaire heerlijkheden. Wij kozen voor Maple Leaf Grillé & Spirits. Niet slecht hoor!

Oude trein met dubbelfunctie: personeel en kolen

Op naar het einde: Calgary
De laatste dagen van onze vakantie zijn aangebroken. We zijn uit Dead Mans’s Flats (voorheen Pigeon Mountain) vertrokken naar ons laatste verblijf in Calgary. Over Trans Canada Highway wat de langste snelweg ter wereld is. Hij strekt zich uit van St. John’s op Newfoundland naar Victoria op Vancouver Island. Calgary is de grootste stad van de provincie Alberta en na Toronto en Montreal de grootste stad van Canada met 1,5 miljoen inwoners. We zijn eerst naar het Heritage park gereden. Een soort van boerenbond museum in Gemert, maar dan 1000 maal groter. Geef toe een matige vergelijking, maar mijn inspiratiebron raakt leeg. Echt leuk te ervaren hoe het leven een paar honderd jaar geleden hier plaats vond. Ook hier blijkt al snel dat de Indianen in en rond Calgary een belangrijke rol in hebben gespeeld. Heel origineel gedaan. Veel kinderen uit scholen die daar als een leerproject naar toe worden gebracht met de juf of meester. Overigens prachtige nostalgische locomotieven gezien. Wat een reuzen en treinstellen zoals je zag in oude westerns uit Amerika. Na een rondvaart in een nostalgische radarboot eindelijk naar ons onderkomen aan de Oostkant van Calgary.

Alles nog in oude stijl jaren 1800-1900 Heritage park

Van Tracy kregen zelfs persoonlijke begeleiding!

Rondneuzen in Calgary
Het huis zag er prima uit. Mooie meubelen en alles was ruim aanwezig in een buitenwijk van Calgary. Het blijkt dat we voor de goedkoopste Airbnb’s  vaak de mooist appartementen hebben gehad. We hadden een rondrit door Calgary geboekt, maar waren al vroeg naar de stad vertrokken. Eerst met de bus daarna overgestapt op de C-train. Met een dagkaart van 11 dollar kan je één dag lang reizen binnen of buiten de stad. We waren vroeg dus eerst nog even door het centrum gelopen nadat we eerst de Calgary Tower hadden gevonden. Dat is niet zo moeilijk. De toren uit 1968 steekt met zijn 190 meter boven alles uit. Je kan bovenin gaan lunchen of dineren. Met mijn hoogtevrees hebben we dat maar niet gedaan. Lekker de stad ingewandeld die amper was ontwaakt. Op het olympisch plein gingen mijn gedachten terug naar de Olympische winterspelen in 1988. Het waren de spelen voor Nederland van schaatsvrouw Yvonne van Gennip die maar liefst drie gouden medailles won op de 1500, 3000 en 5000 meter. Nou hadden ze in Calgary de gewoonte om de behaalde medailles in de avond op dat bewuste plein uit te reiken. Daar maakte Sportcommentator Mart Smeets een geweldige opmerking over. Bij de Italianen was Alberto Tomba de grote ster. Hij won goud op de slalom en gedroeg zich als een filmster. De camera pende op hem in. Niet geschoren de hoed schuin over zijn gezicht en het sneeuwde die avond weer stevig in Calgary. Een geweldig gezicht in de avond daar op het plein waar Tomba zo in een Mafia film had kunnen stappen. Sportverslaggever en NOS ankerman Mart Smeets sprak toen de legendarische zin uit: “Zou u van deze man een tweedehandsauto durven te kopen?” Op dat bewuste plein kwam deze herinnering sterkt naar voren. We liepen nog door een giga groot winkelcentrum en waren op tijd voor de rondrit. Die was mooi en vele mooie dingen gezien die de stad ons bood. Dag Calgary, dag Canada exact een maand geleden startte we onze vakantie nu zijn de koffers gepakt voor de thuisreis. Morgen auto inleveren en met de KL0678 terug naar Nederland. Ach dat heeft ook wel wat.

 
Hier stond ooit Alberta Tomb de gouden Italiaan  die veel goud won in Calgary en natuurlijk Yvonne van Gennip die drie maal goud won 

Het mooie sportpark en de sporthal voor IJssporten met zadeldak 

Geen leuke foto om mee te eindigen, maar je kon er net als in veel steden niet ‘omheen’

Hartelijk dank voor het lezen of bekijken van dit verhaal over onze reis naar California en Canada. Mocht u op- of aanmerkingen hebben mag u mij mailen, graag zelfs.
Foto’s zijn allemaal gemaakt met mijn telefoon Samsung S23 Ultra en zijn vanzelfsprekend mijn eigendom en mogen niet gebruikt worden zonder mijn toestemming.

 Film van 17 minuten over onze heerlijke vakantie in USA en Canada.
Kijk en geniet