Ierland grijpt je vast en laat je nooit meer los

Een heerlijke drukte maandagmorgen op de parkeerplaats van zalencentrum Het Witte Huis in Zeeland (Nbr). Op de thuishaven van Bolderman reizen is het D-day. Er vertrekken die dag heel veel bussen naar diverse bestemmingen. Gratis koffie en thee en zoeken waar jouw bus vertrekt. Prima aangegeven met duidelijke borden. Midden tussen de vetrekkende bussen staat een informatiedesk mocht je verdwalen in de figuurlijke mierenhoop. 

Door: Peter Kuijpers

Dag 1 maandag 15 augustus
Onze reis ging naar Ierland. Een land waar we nog nooit vertoefden. Ik kende alleen Johnny Logan die voor Ierland tweemaal het songfestival won. In 1980 met ‘What's another year’ en zeven jaar later opnieuw met ‘Hold me now’ En vanzelfsprekend George Best een van de beste voetballers ter wereld die in dit geval Noord-Ierland ooit voortbracht. In oktober 1976 kwam Noord-Ierland naar De Kuip in Rotterdam. Een wedstrijd in het kader van de WK-kwalificatie. Het werd een legendarische 2-2. De avond dat de Noord-Ierse legende George Best de Nederlandse grootheid Johan Cruijff overtrof. Ik was erbij samen met neef Hennie. Als de dag van vandaag. Het mystieke en ruige van dit land was in mijn geval de grootste reden om voor Ierland te kiezen. “Hee we hebben Marleen als chauffeur zie ik, die staat ook in de folder bij Bolderman, dat is een goeie”, merkte mijn vriendin op. Ik kende Marleen niet. Voor mij kwam ze in eerste aanblik wat streng over, maar ik vergis me wel vaker in mensen en bovendien kijk ik maar zelden in reisfolders. Uitgezwaaid door het management van het Witte Huis en Bolderman/Effeweg begonnen we aan de 3700 kilometers macadam en een zootje zeemijlen die nog voor ons lagen. De oversteek naar Engeland ging vanaf Duinkerken in Frankrijk. Vriendelijke Engelse douane en een eetbonnetje voor fish en chips aan boord van de ferry. Het naderen van Dover blijft mooi met die beroemde witte krijt rotsen Een lange rit via de drukke M25 (grootste ‘parkeerplaats’ van Londen wist Marleen te melden) naar hotel Holiday Inn Expres in Walsall. Horloges een uur teruggezet en in een te broeierig eetzaaltje dé plek waar we voor het eerst kennis maakten met het Engelse eten. We hadden flinke trek, dus alleen al om die reden zal ieder het wel lekker gevonden hebben. De kamer was prima met heerlijke airco.

 
De krijtrotsen van Dover blijven een imposant gezicht

 
Lekker uitwaaien op de Noodzee achter op de Ferry

Dag 2 dinsdag 16 augustus
Koffers inladen en eindelijk op weg naar het grote onbekende in Ierland. Prima idee van chauffeuse Marleen om het stuk door Wales richting de pont in Holyhead ‘Off the road’ te doen. Prachtige glooiende landschappen en pittoreske dorpjes met soms nog tijd voor een korte stop bij een fraai uitzicht. Een wat langere stop in Betws-y-Coed een plaats in Wales behorende tot de County Borough. Koffie aan de bus met elke dag een ander koekje. We stopten ook nog bij een stadje met de langste naam ter wereld: Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch.  Aangekomen bij de ferry in Holyhead aan boord van de veerpont naar Ierland. Het beloofde land, althans zo stond het in de folder. Aangekomen in Dublin door naar Dungannon in Noord-Ierland we lieten ons verrassen in Hotel The Cohannon Inn met een prima diner. Naar bed en kon op dag drie de rondreis eindelijk beginnen.

 
Kijk even of we de naam goed hebben gespeld. Wat grappig.

Dag 3 woensdag 17 augustus
Vroeg ontbijt  onze koffers weer naar de bus gesjouwd .Waar Marleen al over vertelde werd tijdens het ontbijt hardgemaakt. Ik zag dinsdag al mensen in de bus al griezelen met zure tronies. “Ze hebben black pudding en Porridge die moet je geproefd hebben”, was de uitleg van onze reisleidster, douane afgevaardigde, corveeër,  cateringdame  en vooral chauffeur Marleen.  Volgens haar is Black Pudding gemaakt van varkensvet of niervet van rund, varkensbloed en een aanzienlijk aandeel havermout. Je kunt het vergelijken met de bloedworst die wij (Brabanders) maakten na de slacht in november (slachtmaand). Porridge  was ook een keuze mogelijkheid bij het ontbijt. Ik heb het geprobeerd en smaakte best. Samen met Tinie waren wij vermoedelijk de enigen die het aandurfde. Mijn moeder maakte vroeger wel eens ‘stijve rijst’ daar kan je het mee vergelijken. Bruine suiker erop en smullen maar. Het was wél een van de meest dampende ontbijtjes in Engeland (we waren tenslotte in Noord-Ierland)die in mijn povere ramgeheugen is blijven liggen.

Blood pudding op? Of Porridge? Nee gewoon ei en worst...

Verder Noord-Ierland in
Via Moneymore en over rivier de Bann langs Portstewart en Portrush naar Busmills met een prachtig uitzicht op de ruïnes van Dunluce Castle. Rond het middaguur lunchen bij The Giant’s Barn Café. Klein cafeetje waar plots heel veel bussen arriveerden. Het eten was prima, maar wij, omdat we eerste waren, zaten riant op Pole Position. Na de lunch doorgereden naar The Giant’s Causeway . Het gebied bestaat uit basaltkolommen, gevormd als direct gevolg van een vulkaanuitbarsting van meer dan 60 miljoen jaar geleden. Pin me niet vast op een paar jaar meer of minder. Volgens de folklore zijn de zuilen de overblijfselen van een verhoogde weg gebouwd door een Ierse reus genaamd: Fionn Mac Cumhaill nadat hij werd uitgedaagd tot een gevecht door een Schotse reus genaamd: Benandonner.

 The Giant’s Causeway

Basaltkolommen ontstaan miljoenen jaren geleden door vulkaanuitbarstingen

Londonderrie
Op weg naar de ommuurde stad Londonderrie wat op mij een diepe indruk maakte. Ik nader met rasse schreden de leeftijd waarop de nuance het vaak wint van de verontwaardiging, maar deze  op Belfast na grootste stad van Noord-Ierland greep mij vast. De metersdikke stadswallen tussen 1613 en 1616 door de Engelse gemetseld. Hierbij werden stenen gebruikt van Katholieke kerken die overigens tot groot ongenoegen van de roomse Ieren hiervoor werden gesloopt. Wist onze Noord-Ierse gids Sjorsa ons uitgebreid te vertellen. langs de murals (muurschilderingen), die het verhaal vertellen van de Battle of the Bogside, Bloody Sunday (was 30 januari 50 jaar geleden) en de Hunger Strike in 1981. Ook al hebben we ze al heel vaak gezien, het blijft altijd heel indrukwekkend.  Vooral de muurschilderingen en plakkaten van de IRA waren nog overduidelijk aanwezig. Een daarvan was een jong meisje dat werd doodgeschoten rond Bloody Sunday. Haar vader heeft tot zijn dood elke morgen plaatsgenomen tegenover de schildering als stil protest voor haar zinloos sterven. Slecht bruggetje en weer terug naar Ierland op weg naar Ballyliffin, county Donegal. The Strand Hotel Ballyliffin bleek een prima hotel voor twee dagen.

Haar vader zat tot aan zijn dood  dagelijks tegenover de muurschildering de wacht te houden

De IRA is nog wel degelijk aanwezig in Noord-Ierland

De poort onder de dikke muur door

Dag vier donderdag 18 augustus
Na het wat schuchtere ontbijt om 09.00 uur vertrokken van The Strand Hotel. Onze eerste stop was bij de oude ruïnes van Carrickabraghy Castle. Een van de vele ruïnes die Ierland rijk is. A slothland for archaeologists mate ’ Een luilekkerland voor archeologen wist een dame me op een van de plekken te melden. De route bracht ons langs het Vijfvingerstrand en de hand van Doagh, via Buncrane met uitzicht op Lough Swilly en de Mamore gap, naar de Doagh Famine Village. Dit ligt op het schiereiland Inishowen. Deze village vertelt het verhaal van het Ierse leven vanaf de Grote Hongersnood (Famine) tot aan de huidige tijd. Na het eten was er nog kort de tijd om naar het beeld van The Hand of Doagh te lopen.

De oude ruïnes van Carrickabraghy Castle

80 EIRE
De reis ging verder naar het meest Noordelijke punt van het vasteland van Ierland, Malin Head. Dit was alleen te bereiken via hele smalle weggetjes en langs prachtige kleine dorpjes. We hadden 50 minuten tijd om rond te kijken en Hettie en ik zijn eerst linksaf gegaan, waar we na een eind lopen via een vrij steil pad, een prachtig uitzicht hadden op de Atlantische Oceaan en een diepe kloof. Vervolgens zijn we teruggelopen en hebben we nog de Tower Hill, met de uitkijktoren uit 1805 beklommen. Hier was ook de grondmarkering “80 EIRE” te zien, de overvliegende vliegtuigen in de oorlog konden zien dat ze boven Ierland vlogen, neutraal gebied. Via Malin Town en Carndonagh Crosses terug naar het hotel in Ballyliffin. Sommigen gingen nog even naar het strand waaronder mijn vriendin Hettie die een lift van onze chauffeur Marleen kreeg die daar ook aan het zwemmen was. In de avond was er Ierse muziek.

De letters 80 EIRE zijn nog duidelijk zichtbaar

Uitleg hoe het vroeger was en hoe men leefde 

Dag vijf vrijdag 19 augustus
We verlaten Ballyliffin vandaag. Vroeg op waar we om 07.00 uur al aan de nu perfecte ontbijttafel zaten. Het zou een spectaculaire dag worden met als hoogtepunt de indrukwekkende cliffs van Slieve League. Via de Wild Atlantic Way door Donegal. Bezongen (volgens Marleen) door John Newton die als een ruige piraat en slavenhandelaar door het leven ging. Nou zijn de meeste Ieren vergroeid met tegenwind, maar Newton schreef ook nog het nummer Amazing Grace. Marleen (onze chauffeur dus) had gevoel voor timing en startte onmiddellijk de al klaarstaande CD. De tekst werd voor de meezingers op A-viertjes uitgereikt. Het maakt zo’n reis en vooral het verhaal een stuk rijker. Op naar de grootse visserijhaven van Ierland: Killybegs. De weg naar de cliffs is op veel stukken smal. Té smal voor onze bus, dus stapten we over in twee kleinere busjes. Een mooie tocht en niet echt geschikt voor ‘patsers’ als ik met hoogtevrees. Het uitzicht boven op deze 600 meter hoge cliffs was overweldigend. Sommigen gingen nog hoger naar de top op een erg gladde weg met dito door de stiefregen gladde stenen. Beneden, in de diepte, kon je met wat voorstellingsvermogen nog de 'Giants Desk and Chair' zien. De tafel en stoel van de reus. Omdat ik toch al geraakt was van het betoverende uitzicht heb ik maar snel instemmend geknikt.

Seafood Schack
Op de terugweg naar beneden kozen de chauffeurs van onze busjes een andere route wat op zich weer prachtige uitzichten gaf. We werden echt verwend. Tijd voor de lunch ditmaal aanbevolen door Marleen waar we bij de Seafood Shack ‘het beste vis-kot van Ierland’ stonden. Je moet het maar treffen. Gewoon ordinair ‘uit de muur schurken.’ We hadden de wensen al vooraf doorgegeven. Het smaakte heerlijk en koos samen met vriendin Hettie voor één portie wat meer als voldoende bleek. Op het terras van een pub (dat mocht) hebben we zitten smullen.

What did you order ma'am?

BenBulpen
Onze volgende bestemming was The Atlantic Sheepdog Farm in Streedagh, county Sligo, waar farmer Martin Feeney een fantastische show gaf met één van zijn honden en tien schapen. Martin wist ook te melden dat gelijk aan Nederland, schapenwol niet veel meer opbrengt. Het wordt volgens hem tegenwoordig gebruikt als spouwisolatie. Voor kleding is het minder geschikt omdat het brandbaar is. De show, hoe dan ook, met zijn hond was indrukwekkend. Heerlijk het samenspel van de hond en de schapen. Dit alles met op de achtergrond de ‘tafelberg’’ BenBulben in het graafschap Sligo. Daarna naar ons hotel Newport in Newport. Een hotel met werkelijk een wirwar aan deuren en gangen. Een complete doolhof. Na het eten nog een kort wandelinkje gemaakt in het pittoreske stadje en dan heerlijk slapen.

M

Martin met zijn schaapjes (en hond)

De Ierse tafelberg BenBulpen

Dag zes zaterdag 20 augustus
Feest !! Ans werd 78 jaar. Het zingen in de bus en de klapzoenen konden niet uitblijven. Ze werd er wat verlegen van. Plots was Ans weer het Schoeversmeisje van vijftien. Hoe mooi toch. Het was de steen in de vijver die de druilige morgen nodig had. Iedereen was weer wakker en konden we in de stromende regen, via Connemara, vertrekken naar Kylemore Abbey. Het kasteel is prachtig waar je jezelf zo weer in de baroktijd waant. Stukje verderop lag de abdij waar Hettie een paar kaarsjes heeft opgestoken voor onze dierbaren. Bij het mausoleum was er een wensteen waar je een kleine kiezel over je hoofd moest werpen en een wens mocht doen. Vervelend waren mini kleine vliegjes die je prikten als je buiten liep. Daar had ik bij het maken van mijn wens even niet aan gedacht.

Ans was jarig wat een feest. Tinie is alweer aan het noteren

Het mooie kasteel Kylemore Abbey in de regen, maar niet minder mooi

 
Wat een pracht en praal toch 

Het mausoleum bij het kasteel

Burren

Vol van de indrukken van die dag op naar Bunratty Castle en Folkpark een robuuste betonnen kolos. Ben binnen geweest en in de hoofdkamer een keer rondgelopen. Hettie en Willy zijn naar het dak geweest en achter de kantelen gestaan. Op voorstel van Marleen, de maandag was erg vol, werd Poulnabrone Domen eerder bezocht. In een omgeving met gladde grote steenplaten staat een vier meter lange steentafel ondersteunt door vier stenen pilaren. Het gebied Burren is op zich al apart om te zien. Het was met lopen uitkijken dat je niet onderuit schoof. Het was al wat later in de avond toen we bij het West County Hotel Ennis in Ennis arriveerden en met het diner konden beginnen. Ook hier geen klachten over het eten dat altijd wel prima was verzorgd.

De steen tafel met op de achtergrond Sonja met links Martin en rechts de weglopende Durk

Dag zeven zondag 21 augustus
We hoefden niet zo vroeg op omdat we Poulnabone Domen een dag eerder al gedaan hadden. Lekker ontbijt en prima kamer nu eens met een wat ‘abstract’ uitzicht. Ach het was voor twee nachten en de kamer en wifi waren verder prima. Wel geluk dat het niet warm was in Ierland want in niet één hotel hebben we een airco kunnen ontdekken. Niet zeuren zo zijn de Ieren niet, die voorzien zich op zondag (wellicht ook op andere dagen) van een stevige pint in de pub. Kan me niet voorstellen dat ze op zondagochtend thuis een langspeelplaat van Jacques Brel opzetten. Vandaag stond Arran Islands op het programma. We zijn met een Ierse bus en chauffeur Pete naar Doolin gereden, waar we met een boot over zijn gevaren naar het eiland Inisheer, één van de Arran Islands. De overtocht duurde maar 20 minuten. Hettie en ik hebben het eiland verkend. Begonnen bij een mooi rustiek kerkhof en een oude ruïne. Je kon ook met paard en wagen een rondrit maken en een oud scheepswrak bekijken. Een heerlijk tosti genuttigd en naar het mooie stand gegaan. Het weer was heerlijk- en zogezegd prima strandweer. Het eiland had ook een kleine eigen luchthaven waar met regelmaat een Cessna neerstreek.  Op de terugweg zijn we onder de Cliffs van Moher gevaren die we op maandag van bovenaf zouden gaan bezoeken. Ook dit is waar je voor naar Ierland gaat een o zo geweldig mooi en ruig landschap. Het is zo’n wegdroom scenario waarin je de tijd wil vastgrijpen om te voorkomen dat het te snel voorbijgaat.

De typische kenmerkende afscheidingen op het eiland

De cliffs van Moher die we morgen van bovenaf gaan zien

Dag acht maandag 22 augustus
Vroeger haatte ik die dag. Op zondagavond stond bij ons de wasketel te pruttelen op het driepitstelletje. Nu was het heerlijk wakker worden. Vandaag weer een van de echte highlights op het programma: The Cliffs of Moher waar we gisteren nog onderdoor zijn gevaren. Het was miezerachtig maar tijdens ons verblijf werd het droog. Eerst naar de tower O’Briens met heel veel traptreden, maar het uitzicht was overweldigend. We na het bezoek van de souvenirwinkel doorgereden naar de Ferry bij Killimer over de rivier de Shannon naar Tarbert. In het vissersplaatsje Dingle zijn we gestopt en wat rondgereden. In Dingle heeft mijn Neef Perry en zijn vrouw Sandy uit Califorina daar een huis, maar hij apte dat ze er niet waren en een week later daar naar toe zouden komen. De reis ging verder naar Cashel Murphy op de helling van Mount Egale gaf dat een fraai uitzicht op Dingle bay. Ons volgende hotel was het Abbey Hotel Balleyvourney in Balleyvourney, county Cork.

De cliffs van Moher met een adembenemend uitzicht

Weer zo'n Moher plaatje met de vraag sta ik nou scheef of die toren?

De dolfijn van Dingle waar nog familie van me woont. 

Dag negen dinsdag 23 augustus
Eigenlijk een vrije dag, maar wij kozen voor de optionele rit ‘De ring of Kerry’ die voor ons in Killarney van start ging. Ondanks dat we overvoerd waren met heerlijke Cliff gezichten en nog meer moois was dit opnieuw de moeite waard. De geprezen Ring of Kerry komt in praktisch alle reisgidsen, al dan niet optioneel, naar Ierland voor. Eerst nog een stop bij ‘The Red Fox Inn’ voor koffie en thee en voor de liefhebbers iets sterkers. Stukje verder parkeerde Marleen de bus bij wat straatverkopers. Lieve mensen met een ezel waarop een hond stond. Natuurlijk kochten we het Sint Brighida kruis wat slechts vier euro was. Ook verkocht een ander kraampje zelfgestookte Poitin. Brrrr wat was dat sterk spul. Ben ervan overtuigd als je auto het in de winter af laat weten hij met dit spul onmiddellijk start. Vele fotostoppen volgden. De een nog mooier dan de andere en we waren al zo verwend. In Waterville stond een standbeeld van Charlie Chaplin. De Engelse komiek uit de beginjaren 1900. Chaplin, die ook in Amerika grote bekendheid genoot, hield zijn vakanties vaak in Waterville. Het Hotel heeft zijn kamer nog origineel gelaten. Tevens was er een standbeeld van oud voetbalprof Mick O Dwyer die daar is geboren. Kreeg overigens niet de indruk dat we echte diehard voetbalkenners in ons reisgezelschap hadden. Lunchen deden we in The Scarriff Inn. Deze pub ligt op een hooggelegen deel van Ierland en hadden daar een prachtig uitzicht op onder anderen Scarriff Island, Kenmare Bay en Bantry Bay. Het is beroemd om het beste uitzicht van Ierland mits helder weer en dat hadden we. Wat een weelde terwijl Hettie en ik een broodje gezond en een broodje zalm verorberden.

Een van de  vekeb mooie vergezichten op de Ring of Kerry

Een korte pose met Charlie Chaplin waarvan ik altijd gedacht had dat het een Amerikaan was dat bleek dus niet zo

Lewis en Lilly
De laatste halte was Killarney waar we nog een paardenkoets klaar stond met voor ons de man op de bok: Lewis met zijn paard Lilly. Van Lewis vroeg ik  me af, ondanks zijn stoere pet,, of hij nog geabonneerd was op de Okkie of Donald Duck en wellicht een beugeltje droeg. Grappig kereltje heb met hem nog over voetbal gesproken. Hij was fan van Liverpool. De paarden stopten bij Ross Castle waar we een keer omheen zijn gelopen.

 Celtic Steps
Na het diner maakte we ons klaar voor weer een highlight. In het theater van de Killarney Racecours kregen we een prachtige show te zien van Celtic Steps. Met de echte Ierse riverdance en prachtige zang. Deze groep treed in december op in het Chassé theater in Breda en nog meer plekken. Googel maar eens een echte aanrader.

Wat een geweldig optreden en perfomance van de Celtic Steps

Dag tien 24 augustus
Vandaag de laatst volle dag in Ierland. Morgen start de terugreis naar Nederland. De bestemming vandaag is Blarney, waar je o.a. Blarney Castle kon bezoeken. Welllicht dat we geen kasteel meer konden zien. Nee dit is een grapje. Het kasteel is beroemd omdat je daar de steen kunt kussen. Ze tillen je dan wel ondersteboven. Al het losse geld en meer vallen dan uit je zakken. Maar je hebt dan wél de steen gekust. Wij lieten deze kelk aan ons voorbijgaan. Blarney heeft een van Ierlands grootsteWoolen Mill, met Ierse artikelen en souvenirs. , maar ook daar lag onze interesse niet. We zijn door het mooie typisch oud Ierse dorpje geslenterd. Je waande je onmiddellijk weer in de jaren zeventig.

Zomaar een poort ergens in een klein stadje wat heerlijk toch

Titanic
Door naar Cobh de laatste halte van de Titanic voor hij het ruime sop koos met een zoals bekent: slechte afloop. In het museum, dat gebouwd is op de oude aanlegsteiger en waar alles gelaten is zoals het was. We hadden de film gezien, dus was het extra adembenemend bij het zien van de foto’s, film en verhalen. We stonden op de plek waar velen vorige eeuw de boot hebben staan uitzwaaien. Een bijzonder moment. Je kreeg een soort ticket mee waar een naam op stond van een passagier destijds. Die kon je dan aan het einde op een groot scherm aanklikken. Je kon dan lezen of hij had overleefd of was verdronken. Die van mij overkwam helaas het laatste. Nog even gestopt bij Ardmore Round Tower een middeleeuwse begraafplaats of wellicht nog ouder. Het slotakkoord voor vandaag was het Treacy Hotel in Waterford. Midden in de stad dus hectisch met in- en uitstappen. Heerlijk gegeten en vroeg naar bed voor een (te) kort nachtje.

Hier op deze plek meerde de Titanic aan om nooit meer terug te keren

Dag elf 25 augustus
Om vijf uur liep de wekker af. Douchen en krantje lezen op de laptop. Om 6 uur ontbijten. Een lange rij omdat er nog een bus vertrok die de ferry in Rosslare Harbour wilden halen. Alles lukte en waren just in time weg. De douane faciliteiten gaven geen problemen en konden we snel aan boord van de ferry. Lekker geklept onderweg met Wilma en Willy, de voormalige postbode, die meer mensen in mijn woonplaat Veghel kende dan ik en woonde er al lang niet meer. Geen dolfijnen gezien. Wel op afstand langs Skomer Island gekomen waar vaak Papagaaiduikers (Puffins) te zien zijn. Aangekomen in Pembroke en via Wales uiteindelijk naar ons hotel in Gatwick gelijknamig aan de nabij gelegen luchthaven. De naam van het hotel was Europa Hotel Gatwick het enige hotel op onze reis waarvoor je voor wifi  op je kamer extra de knip moest trekken. Niet gedaan en lekker gaan slapen.

En weer opweg naar Wales en Engeland

Dag twaalf 26 augustus.
De laatste dag van onze reis. Wederom vroeg uit de veren en via Londen (Marleen ontweek knap de drukke M25) uiteindelijk naar Dover waar we nog een groepsfoto hebben gemaakt voor we de ferry op mochten rijden. Tinie sprak Marleen toe met mooie woorden die haar volkomen toekwamen. Tevens overhandigde ze haar de enveloppe met inhoud die door ons reisgezelschap was gevuld. Vanaf Calais ging de bus met de neus richting Zeeland in Brabant. Prima op tijd reden we rond kwart voor zes de parkeerplaats van het Witte Huis op. Vanzelfsprekend en volgens goed Bolderman gebruik, werden we als ware strijders van het front toegezwaaid. Een heerlijk hectisch warm en koud buffet was ons deel. Handen schudden adressen en nummers uitwisselen en ieder ging zijns weegs. Een mooie reis lag achter ons. Ierland heeft ons gebracht wat we er van hadden verwacht. Zelfs nog meer. Wat een prachtig land, maar zeker ook het heerlijke gezelschap waar we twaalf dagen in mochten vertoeven. Ierland zochten we zelf uit, dat was een keuze. Reisgenoten en chauffeur worden je toegeschoven. Daar moet je wat geluk bij hebben. Wij hadden enorme mazzel, dat geluk overkwam ons.

De traditonele groepsfoto 

Tinie maakt dit verhaal af en spreekt Marleen toe. Tevens overhandigd ze de enveloppe met inhoud....aan alles komt een eind (helaas)

Tot slot wat ga ik missen?
Het heerlijke gekakel van Ans en Lenie (ik hou van jullie)
De ‘Koot & Bie’ persiflage van ras Hagenees Johan
De beminnelijke schuchterheid van Ursula en de eetlust van haar Peter
Het lekkere malse Utrechts van Petra en zeker haar spontaniteit
De onvermijdelijke ‘pint’ van Simon en het wijntje van Sonja
De kennis en ervaring met Ierland van Tinie en Martin
De snoeperijtjes van schoolmeester Kevin uit Volendam
Het geklaag van Huub over zijn veel te grote Ierse porties vlees
Joop die zich onderscheidde als koffer boy en chef catering
Het leuke gezelschap van Wilma en Willy
We leefden mee met Wilma van Ben, alle sterkte en gezondheid voor je moeder
Het mooie gezinnetje Stella en de kinderen Laura en Durk
En verder zonder uitzondering iedereen….

Overweging:
Tot slot:  Marleen je sprookjes en leuke verhalen. Je muziekkeuzes en niet te vergeten je fantastisch stuurwerk was achttien karaats. De kennis en liefde voor Ierland kwam door elke porie naar buiten. Die kan je niet acteren. Ondanks dat de koekjes de tweede dag soms minder vers waren (plagerijtje) gun ik alle toekomstige Bolderman reizigers een chauffeur als Marleen. Dikke kus en tot ziens, Iontach.

 Marleen achter het stuur in de bus...haaar plekkie

Dank voor aanvulling en data-steun van Tinie Turksema Buring
Dit verhaal ook postuum opgedragen aan mijn Betsie  waar ik ooit van plan was deze reis mee te maken. Helaas is het daar nooit van gekomen. 

Dank voor de vele positieve reacties meestal via WhatsApp of email. Je mag een referentie schrijven onder dit artikel.