New York vulde mijn Guilty pleasure volledig in
Slechts een midweekje duurde mijn verblijf in de Big Appel. New York The City That Never Sleeps zong ooit crooner en inwoner van de stad: Frank Sinatra . New York is een megastad dat uit vijf verschillende stadsdelen bestaat en rond de 19 miljoen inwoners telt. Het is dan ook de grootste stad van Amerika. Ik verbleef in Manhattan, de kleinste van de vijf stadsdelen. Wel het drukste en meest toeristische stadsdeel. Veel sterren wonen er of zijn geboren in Manhattan.
Door: Peter Kuijpers + foto’s
De KLM vlucht naar New York werd vanuit Amsterdam uitgevoerd door Delta Airlines. Wat dan opvalt is dat alle mededelingen bij het boarden in het Engels zijn. Gesproken door Nederlanders in een blauw KLM uniform. Acht uur vliegen hebben we achter ons als de piloot zijn airbus aan de grond zet op de JFK luchthaven in Queens. Een van de drie internationale luchthavens die New York rijk is. Het autoverkeer is een verhaal apart. Wat opvalt is dat er in het panische verkeer veelvuldig van de claxon gebruik wordt gemaakt. Geen normale claxon, maar een herrieschopper van groot formaat. Overigens het verkeer indien het allemaal rijdende is, want het staat er meer stil dan dat het vooruitgang boekt. De hop-on-hop off bus of stadsrondrit zou ik nooit aanbevelen. Een klein voorbeeldje: Ik nam een taxi naar Centralpark. Die deed er 25 minuten over waarvan hij (ik heb het geklokt) zeven minuten reed en 18 minuten stilstond. Moest wel 28 dollar aftikken. De terugweg, die achteraf vrij simpel was, heb ik gelopen en genoten van de omgeving.
De ingang van de metro of zoals de Newyorkers zeggen: The Train.
Welk vervoer en dan?
Even terug naar de aankomst op JFK luchthaven in New York. De afstand naar centraal Manhattan is ongeveer 20 kilometer. Een taxi kost al snel honderd dollar. Het is ook mogelijk je rit te combineren dan kom je op een 40 dollar uit met een deelbusje. Beter is gebruik te maken van de air-train en metro. JFK heeft vier aankomst/vertrekhallen. Die kun met een trein bereiken die continu rondrijdt langs de verschillende hallen. Om de twee minuten komt er wel een. Echter twee daarvan rijden door en wij kozen voor Jamaica Center waar je een prima aansluiting hebt op het metronet. Dit ondergrondse vervoermiddel komt namelijk niet tot aan de luchthaven. In Jamaica pak je een metrokaart waarvan jezelf kunt bepalen hoeveel ritten je erop wilt zetten die 2.90 dollar kosten per rit ongeacht hoeveel kilometers je maakt of hoelang je erin blijft zitten. Trek dit na via google. Daar staan er prima beschrijvingen van en ook op You-Tube hoe je een kaartje uit de automaat moet halen. Google-maps is heel handig om je metro route te bepalen.
Times Square waar het nooit donker wordt
Dingen die je moet weten:
Fooien, het magische woord voor de kleine en grote ondernemer in New York. Het is de gewoonte dat je bij het uiteten, bijvoorbeeld met twee personen, 80 euro af moet rekenen. Dan zou je daar volgens beschrijvingen in boeken over Amerika 20% fooi dienen te geven. Dat is dan zestien euro en wel even met mijn ogen geknipperd. Kan ook zijn dat bij het brengen van de rekening er al een fooi (tip) is bijgeteld. Op Schiphol (lekker handig hoor) kan je dollars pinnen. LET daar goed bij op de kosten die men daarvoor rekent zijn schandalig hoog. Wellicht is het beter te wachten tot je in New York bent dat scheelt enorm. Je kan hier het beste betalen met je creditcard of met je bankpas. Je moet de pas vooraf wel op wereld zetten. Dan nog de taal. Hoewel de Verenigde Staten geen officiële taal kent is het Engels de nationale taal, omdat 82% van de bevolking het spreekt. Spaans, wat je hier in New York ook veelvuldig hoort, is de tweede taal en wordt op scholen onderwezen. Het meisje wat mijn hotelkamer schoonmaakte sprak amper Engels en was hier geboren.
Wall Street is een straat in het zuidelijkste gedeelte van het eiland Manhattan. Hier op de foto het beursgebouw en het financiële hart van Amerika. Ooit begon hier een wereldwijde crisis.
Jetlag
Ik had in Manhattan het Riu Park Hotel een middenklasse hotel met 26 verdiepingen. Goed hotel prima kamers lekkere douche en fantastisch ontbijt. Voor de avond moet je zelf wat zoeken want het hotel leverde alleen ontbijt. Restaurants, Pizza-hutjes en Hamburgertenten op elke hoek wel een. De eerste avond heb ik me aan het laatste bezondigd. Wel even naar Times-Square gelopen wat daar om de hoek lag. Dan waan je jezelf pas echt in Amerika in jouw geval New York. Ik vergaapte me aan de lichtreclames. De een nog spectaculairder dan de andere. Toch klopte de jetlag tegen mijn oren of zoals mijn moeder zei: Klaas Vaak strooit dan zand in je ogen. Het tijdverschil met New York bedraagt zes uur. De een kan er beter tegen dan de ander. Bij mij duurde het echt een paar dagen.
John Lennon woonde hierboven in het appartement met het hek ervoor en het puntdak . Yoko Ono woont daar nog steeds als ze in New York is.
In
Bij deze ingang werd John Lennon opgewacht door Mark David Chapman die hem met een paar schoten ombracht.
John Lennon
Wat opvalt natuurlijk zijn de enorm hoge gebouwen soms wel tot ver boven de 500 meter. Wolkenkrabbers noemden we ze vroeger. Je vergaapt jezelf eraan. Zelf heb ik een behoorlijke vorm van hoogtevrees. Durf best in een hoog hotel, maar het moet niet te gek worden. Bij afgronden en relingen moet ik wegblijven. Ik had voor de eerste twee dagen een fietstocht gepland. Niks mis mee met Gids Bob een fantastische zestiger die ons mooie dingen liet zien en er goed uitleg over gaf. Vooral de bekendste aandelenbeurs Wall-Street was indrukwekkend met de grote stier een eindje verderop. Het tochtje langs de Hudsonrivier was prachtig. Bob liet ons de plek zien waar ooit gezagvoerder Chesley Burnett Sullenberger zijn A320, na het uitvallen van beide motoren, in een glijlanding op de Hudson neer liet komen. Iedereen overleefde het. Het verhaal is later verfilmd. We kwamen aan bij Central Park. Het is het grootste stadspark van Amerika met een oppervlakte van 1,3 miljoen vierkante meters. Veel films worden hier opgenomen. Onder anderen CSI New York waarvan vaak opnamen te zien zijn en opgenomen in Central Park. Ik ben er niet in geweest. Stak de straat over en liep naar het giga dure Dakota appartementencomplex waar John Lennon op 8 december 1980 werd doodgeschoten door Mark David Chapman die levenslang kreeg. Zijn vrouw Yoko Ono strooide zijn as uit aan de overkant in het Central Park waar de uitstrooiplek naar de Beatles song Stawberry fields werd genoemd. Ik ben nog kort naar de plek gelopen waar hij werd doodgeschoten. Een honderd meter verder op werd de finish opgebouwd voor de New York Marathon die twee dagen na mijn vertrek werd gehouden. In het Riu Plaza hotel wemelde het van graadmagere deelnemers. Getooid met spetterende sneakers en dito kleding. Mooi en spectaculair maar mijn aandacht verflauwde. John Lennon zat in mijn hoofd en steeds neuriede ik het lied van dat aardbeienveld waar hij werd uitgestrooid. De Beatles waren mijn jeugdhelden. Een van de redenen dat ik New York heb bezocht.
Indrukwekkend de twee vierkante leegtes waar de Twintowers ooit stonden
Het te kleine zadel en dito fietsje hadden mijn billen aardig gesloopt. Thuis een degelijke elektrische fiets gewend en dan nu op zulk klein fietsje met dito zadel. Ik moest de volgende fietstocht, die buiten Manhattan zou gaan, aan mij voorbij laten gaan. Ik zal jullie de details besparen. Ik heb die dag gekozen voor het absolute hoogtepunt van mijn vakantie: Ground Zero 9/11. Een paar uur staan te staren naar de diepe putten waar ooit de twee ‘Twintowers’ hadden gestaan. De namen gelezen die op de rand ingebrand of gegraveerd zijn. Sommigen met een witte roos. Heel indrukwekkend. Het museum bezocht dat je vooraf moet boeken omdat het met slottijden werkt. Het is vaak druk en het maakt het bezoek wat leuker en rustiger. Heel indrukwekkend en deed me terugdenken aan 11 september 2001. Er boorden zich twee vliegtuigen in de Twin Towers in New York. Ook stortte een vliegtuig zich neer op het Pentagon in Pennsylvania. De aanslagen werden uitgevoerd door Al Qaida van Osama bin Laden. Zelf was ik aan het werk op die dag. Iemand van het kantoor wist te melden dat er een vliegtuig in een flatgebouw was gevlogen in Amerika. Snel gegoogeld en de eerste beelden verschenen. De wereld stond op zijn kop. Twee mega torens stortten in elkaar en kwamen er inclusief het Pentagon meer dan 2739 mensen om het leven waaronder ook heel veel brandweerlieden van de FDNY. 41 procent van de slachtoffers, zijn nooit meer teruggevonden of geïdentificeerd. De afscheidsbrieven zijn hartverscheurend. De als luciferhoutjes getordeerde dinbalken. Het liet me niet los. Buiten opnieuw een ronde langs de twee fundamenten gemaakt. Met een witte roos stond een oudere dame stil. Haar naam was Grace. Ik vroeg wat haar hier bracht: “Ik kom hier elke week met een roos. De zoon van een kennis was een trots lid van FDNY (Fire department New York). Hij wilde al vanaf zijn jeugd brandweerman worden net als zijn vader. Hij heeft het niet overleefd helaas.” Er stonden meer mensen stil met een roos. Allemaal met een verhaal of misschien net als ik, toeschouwer. Op weg met lijn-1 van de metro naar mijn hotel. Spookte het verhaal van Grace nog lang door mijn hoofd. Wat een dag.
Delen verwrongen staal van de stalen constructies. De kaarten en de spreuk die zo bekend werden
NBrandweerlieden van de FDNY kwamen om, maar ook het materieel leed veel schade
Er zijn veel dingen waar Amerikanen trots op zijn. Een van die trotshouders is vast en zeker het Vrijheidsbeeld. Vandaag zijn we met de Ferry er naartoe gevaren. Liberty Island heet het tegenwoordig. Als je toch in New York bent mag je dit niet laten gaan. Zoals op Ground Zero ook voor je naar de boot gaat een strenge controle. Schoenen uit, jas uit, je kent het wel. Het is een kwartiertje varen. Omdat ik de tour bij Get your Guide heb geboekt ging er een gids mee. Hij was tweetalig en sprak Spaans en Engels. Een fraai gezicht als het bijna 100 meter hoge monument wat het beeld van de Romeinse godin Libertas voorsteld, steeds dichterbij komt. Het vrijheidsbeeld is ontworpen door de Fransman Frédéric Bartholdi en in 1884 voltooid in Frankrijk. Vervolgens geschonken aan Amerika. Het is in delen naar Amerika en het Liberty Island vervoerd. In het museum is met een duidelijke film te zien hoe het beeld technisch gevormd is. Mooi dat je daar dan je eentje rond deze dame mag rondwandelen. Aan de voorzijde hebben de vele fotografen de zon in de rug wat ongetwijfeld mooie plaatjes geeft. Met de blauwe lucht als achtergrond komt de groene Godin Libertas er op zijn voordeligst uit.
Mooi plaatje van de Romeinse godin Libertas. Voor ons Nederlanders gewoon het vrijgiedsbeeld.
Opweg naar de aanlegsteiger op Liberty Island
Na het bezoek van het vrijheidsbeeld via een korte vaart naar Ellis Island. Het eiland werd in de jaren tot 1954 gebruikt als controle en medische keuring voor grote stroom emigranten die vanuit Europa op Amerika afkwamen. Van 1892 tot 1954 werden hier 12 miljoen emigranten toegelaten in the United States. Sinds 1976 is het eiland opengesteld voor bezoekers. Zelf ben ik er niet zolang geweest. Had al voldoende cultuur gesnoven bij het imposante vrijheidsbeeld. Mijn familie is overigens in 1956 naar Amerika geëmigreerd. Ook zij zijn met de ss Zuiderkruis hier ooit de haven binnen gevaren. Bij aankomst moesten ze op de foto met een ijsje door de pers voor ze gekocht. De Amerikanen dachten schijnbaar dat ze nog nooit van IJs hadden gehoord en dat ze blijkbaar leefden in windmolens en wandelden op klompen. Hoe naïef kun je zijn. Zag plots achter een informatiedesk een bejaarde Amerikaan zitten. In een retro militair pak dat wellicht nog stamde uit de tijd dat hier de emigranten werden gescreend. Ik vertelde hem dat mijn familie ooit emigreerde naar zijn land en hier vermoedelijk zijn langs gevaren. Hij maakte in ons gesprek mij erop attent dat er een website is waar alle emigranten staan geregistreerd. We gaan dat zeker eens bekijken
De ingang van het grote gebouw voor triage van alle emigranten die hier binnenkwamen op Ellis Island
In het 'Paleis van justitie' in New York werd de rechtzaak tegen Donald Trump gehouden. Hij was er zelf niet bij aanwezig, maar zijn tegenstanders (op een na) wel en heel veel TV camera's
De laatste dag van mijn verblijf is alweer daar. New York heeft mijn Guilty pleasure naar behoren ingevuld. New York is niet goedkoop, dat zeker niet, maar ik kreeg er veel voor terug. In de songs van Frank Sinatra en Simon & Garfunkel komt deze stad met regelmaat terug. Geen woord van gelogen zeg ik dan. Ik eindig met een gedicht van James Baldwin dat me bijzonder aansprak in het museum van het vrijheidsbeeld ….
Wow, thats’s quite a question.
I suppose almost nobody really
asks themselves that question”
Mooi vergezicht van de Skyline van New York